مرزهای بودنم

رنجی است ,

که تسخیر نمی شود .

دل تنهای شب بود

چشمک ستاره ای مرده ;

که در بغض نقره ای رنگش

تداوم می یافت .



من ,

تنها بیگانه ام ;

آواره ای محکوم به فراموش شدن

و در کنج های ناپیدای اذهان مدفون.

میان نقوش سنگواره ها

فریاد بر می آورم :

آیندگان

قاتلانی سنگدل بودند .

پروانه ای مرده ,بود

در کنجی از پنجره ای ناگشوده ,

و پاره ای جا مانده از من

در میان زمان,

آن هنگام که از خواب برخاستم;

اندوه صبحگاهم .





در زمان

پنهان است ،

آنچه كه از من

ديگر نيست

خاطره نت هايى

كه رنج مى برند

سرگردان،

بى هيچ دستاويزى

چون حافظه اى

رو به زوال

  

 زندگی نا بهنگام ام 
معمایی است بی پایان
که دستخوش مرور زمان شده .
یک پازل بی معنا 
که فرو می پاشد و پراکنده می شود , 
و تنها تکه هایی از آن برجای می ماند .