کج شده ام

چون شاخه های بالای درخت ,

نه از آزادی,

به امید عبور رهگذری ,

چشم دوخته ام از فراسو .

با سکوتی تلخ
که پژواک ضجه هایی است
در برابر بیهودگی رنج ,  
بر حاشیه مغاک می روم , 
من می لرزم .