چه اهمیتی دارد که ما در غروب آخرین روز نیز تنها باشیم ...

خورشید ، تند و وحشی , مدار گم کرده بھ من نزدیک می شود . گداخته و هراسیده , در میان هیاهوی صخره ها محو می شوم . بیگانگیم را در پس باد های سرکش نقش می زنم . به تنهایی ,  می آویزم  از دیواره های کهن اساطیر , چنان خفاشی که در حسرت مکیدن قطره های خون , بی صبرانه انتظار می کشد .

ساعت هاست که با خودخواهی به چارچوب در ِ اتاقم خیره شده ام . بیشتر نگاهم متوجه قسمت بالای آن است که شیشه ای ندارد . پیوسته ارتفاعش را می سنجم و به این فکر می کنم که آن قطعه فلزی افقی که می بایست شیشه ای بر رویش سوار می شد و نشده است تا چه میزان جرم را می تواند تحمل کند . تنها نتیجه ای که عایدم می شود اینست که  بیشتر از یک خودخواه می بایستی تا اندازه زیادی یک بزدل ِ ترسو باشم .

روان هایی بسیار در ستم هایی هرچند ناچیز اما تا سرحد نابودی زندگی , ویران کننده , پژمرده اند و با شادابی و سرزندگی , فرسنگ ها فاصله گرفته اند . در دنیایی که طوفان های مرگ آور در پس زیبایی بال های یک پروانه خود را پنهان کرده  است ;  آیا نگاه های سردی که با سنگدلی بر چهره ای بی پناه تازیانه می زنند , مرگی تدریجی و دردناک را با خویش به همراه نخواهند آورد ؟ سرشت های گوناگون چنان در هم تنیده اند که توانمندترین پندارها نیز هیچگاه قادر نخواهند بود تا رفتاری را , بر آمده از سرشتی آزاد که خرده ستمگری را پیشه کرده است, بدانند . حقیقت اینست که همگی در مسیر روزانه زمین پیچیده شده ایم با صخره ها , سنگ ها و درخت ها . بیزارم از این همه وابستگی.