این چرخه ادامه می يابد , و تلخ ترين حقيقت آنست كه ما قادر به نااميد شدن نيستيم.

                       

 پيرمرد می گفت : ديگر زمانش رسيده است ,  يادتان كه نرفته ... پای آن درخت وزم هميشگی ... 

بر مرگت حسرت می برم بدون حتی قطره ای اشك .

نخستين پرتوهای روزی  ديگر , از ميان آسمانی يكپارچه خاكستری , شيشه های تار اتاقم را در می نوردد و مرا كه همچنان لبريز از غمم در بر می گيرد...

 

زندگی ما چون غروبی ست که مدام کش می آید و هيچ گاه به شب نمی رسد ...

و ما تنها برگ های پاييزی بوديم , كه نه بر زمين افتاديم  و نه دل در گرو باد سپرديم...