معشوقه ام پیش تر مرد

در یک رویا نیست شد

و برای همیشه پوچ.

ما چیستیم

جز جریانی به دام افتاده در تن زمین
و لحظه ای ممتد
که دلتنگ مرگ است؟

ذره ذره ماه را می بلعد چشمانم

و روی سپیدی صبح، غمبادی قدیمی

در گلویم زاده خواهد شد...

کدام یک تیر خلاصی ست
بر پیکر رویاهایم
وابستگیم به تو
یا کتمان تعلقم ؟



هر چرخش
اعترافی است سوزناک

بر رنج

که بیهوده فرسایشمان می دهد

و به سوی نیستی

پرتابمان می کند

ببین که چگونه می چرخم

بر مداری که

گرد پوچی می پاشد

بر تمامی آنچه در پیرامونش

تنگ در آغوش کشیده

در هم پیچیده اند

 تمامی رگ و پی ام

و من همچنان می چرخم

تا تهوع

تا خفگی

تا مرگ

 

این واژه های معلق , سرگردان و سیاه , هیچ نیستند ; جز اعترافی به یک تلاش بیهوده برای معنا بخشی به چهانی پوچ و بیان یک تراژدی دردناک. و شاید هم چرخشی باشند که به یک تهوع فراگیر می انجامد .

 

 



هیچگاه نمی توان به ستیز آذرخش با تاریکی دل بست . آذرخش بیش از هر چیز نمادی است از نابودی در دام تاریکی ...